Coraz bardziej popularnym systemem nauczania dzieci i młodzieży jest plan daltoński. Warto przekonać się, czy przysłużyć się on może i naszym pociechom.
Opracowany w latach 20. XX wieku plan daltoński kładzie nacisk na indywidualną pracę każdego ucznia. Charakterystyczne dla tego systemu jest to, że uczniowie przyswajają wiedzę we własnym tempie, rozwijając przy tym swoją kreatywność, samodzielność, wyobraźnię, logiczne myślenie i odpowiedzialność. Dziecko uczy się także współpracy w grupie, a kiedy ma problem z rozwiązaniem z jakiegoś ćwiczenia, może skorzystać z pomocy nauczyciela. Plan daltoński pozwala uczniowi decydować, kiedy wykona zalecane mu zadanie i czy będzie pracować ze swoimi rówieśnikami, czy też woli wykonać dane ćwiczenie bez udziału osób trzecich. Spora ilość indywidualnej pracy dziecka pomaga odkryć, jakie metody nauki są dla niego najlepsze, co ułatwia mu zapamiętywanie, a co sprawia trudność, ile czasu młody człowiek potrzebuje na opanowanie danej części materiału i poradzenie sobie ze szkolnymi wyzwaniami.
Mottem edukacji daltońskiej są słowa twórczyni tego systemu nauczania, Heleny Parkhurst: „Jeśli szanujemy dziecko i podążamy za jego możliwościami, to może ono zrobić więcej, niż od niego oczekujemy”.
Rola nauczyciela w systemie daltońskim odbiega od tej w systemie tradycyjnym. Pedagog nie jest wtedy przede wszystkim przekazicielem informacji i kontrolerem posiadanej przez ucznia wiedzy, ale doradcą, przewodnikiem, motywatorem rozwoju i dyskretnym animatorem edukacyjnych aktywności dziecka.
Daltoński model edukacyjny jest innowacyjny, elastyczny i sprzyjający postępom uczniów. Można go również dopasować do zmian zachodzących w świecie. Nic więc dziwnego, że coraz więcej krajów wprowadza ten system do nauczania elementarnego. Także i w Polsce coraz o nim głośniej.
Iwona Trojan
