O radości i trudach rodzicielstwa oczami Krystiana Hanke, autora audycji „Projekt Tata”, ojca na pełen etat.
Czasy niezaangażowanych ojców odchodzą, na szczęście, powoli w zapomnienie. Tatusiowie, którzy obudzeni w środku nocy są w stanie wyrecytować imiona i wiek swoich dzieci, nie robią już wrażenia. Wymagania wzrosły. Świadomość również. Mężczyzn nie zadowala bycie dodatkiem do mamy, pomocą przy wychowywaniu dzieci. Wiedzą, że są równie ważni i potrzebni. Coraz częściej stają na wysokości zadania i mówią o tym głośno.
Nie tylko kobiety żyją pod naciskiem bycia idealnym rodzicem- mężczyźni również chcą jak najlepiej spełnić się w swojej roli. W końcu uczestniczą w wychowaniu młodego pokolenia. Oboje czują dużą odpowiedzialność, za którą idzie jeszcze większa presja. Jak sprostać wymaganiom współczesności? Jak zapewnić potomstwu dzieciństwo lepsze niż swoje własne? Jak uniknąć błędów rodziców? Tam gdzie pojawia się ogrom oczekiwań wobec siebie, tam nie ma miejsca na spontaniczność i zwyczajną radość z rodzicielstwa. Trzeba znaleźć zatem złoty środek. O byciu tatą zaangażowanym i refleksyjnym, ale jednocześnie stawiającym na to, by przede wszystkim nie zwariować opowiada w najnowszej książce Krystian Hanke, autor cyklu „Projekt tata” w radiowej Trójce.
Czasem kojąco działa świadomość, że ktoś ma podobnie. Nie poda recepty na problemy, nie poskromi irytacji i strachu, ale przyzna, że też się z nimi boryka. I tak jest w przypadku Hanke, który wspomina oraz snuje refleksje na temat blasków i cieni rodzicielstwa. Porusza różnorodne tematy: począwszy od lęku o zdrowie dziecka, kończąc na relacjach między rodzeństwem. Wachlarz wątków jest rozmaity. Towarzyszą im też różne emocje. Książka nie ma charakteru poradnikowego, przypomina raczej luźny zapis spostrzeżeń o sytuacjach, które przydarzają się rodzicom i ich dzieciom. Marudzenie w trakcie podróży, fascynacja przekleństwami i łamiące serce okrzyki rozpaczy podczas oddawania malucha do przedszkola. Prawda, że brzmi znajomo?
Męska perspektywa jest niekwestionowanym atutem książki. Nadaje tematowi, dotąd podejmowanemu głównie przez kobiety i adresowanemu do innych kobiet, świeżości. Pokazuje jednocześnie, że zmartwienia, trudności i radości związane z wychowaniem dzieci są równie mocno odczuwane przez ojców, jak i przez matki. Co ważne, Hanke w swoich zwierzeniach nie idealizuje rodzicielstwa, daleki jest od powielania idealnego wizerunku matki i ojca, promowanego często w mediach społecznościowych. Frustracja, przewlekłe zmęczenie, brak czasu dla siebie idą ramię w ramię ze szczęściem i poczuciem dumy. Ot, mieszanka wybuchowa.
Książka napisana jest bez zadęcia, lekkim, potoczystym stylem, co sprawia, że czytelnik bez przymusu przewraca kolejne strony. Żartobliwym i umilającym lekturę dodatkiem są tzw. „odklejki”, czyli skrupulatnie notowane przez autora zabawne wypowiedzi jego dzieci. Kto miał do czynienia z maluchami, ten wie, że ich obserwacje i przemyślenia potrafią być niezwykle kreatywne.
„Tatowanie” to ciekawa i łatwo przyswajalna pozycja dla rodziców i nie- rodziców. Niekiedy zabawna, momentami poważna, z pewnością skłania do myślenia i odczarowuje rodzicielstwo w pozytywnym sensie. Mianowicie, nie koncentruje się tylko na dobrych albo- wprost przeciwnie- tylko na niekomfortowych jego aspektach. Przedstawia całość, czyli możliwe wzloty i potknięcia po drodze. Takich książek o rodzicielstwie z pewnością nam potrzeba.
Krystian Hanke, „Tatowanie. Jak zostałem lekko odklejonym ojcem”, Kraków, Wydawnictwo Literackie, 2020
Paulina Kryca
