Każde dziecko ma prawo do poszanowania jego prywatności.
W wychowywaniu swojego potomstwa rodzice napotykają różne wyzwania i problemy. Jednym z nich jest wyznaczanie granicy między tym, co stanowi naturalny, rodzicielski nadzór nad dzieckiem i dbaniem o jego bezpieczeństwo, a prywatnością małego człowieka, do której w każdym wieku ma on prawo. Kilkulatek z reguły nie ma tajemnic przed swoimi rodzicami, chętnie spędza z nimi czas, dzieli się najskrytszymi i najdziwniejszymi myślami. Po kilku latach w szkole podstawowej, coraz więcej emocji i doświadczeń zachowuje jednak dla siebie. Podobnie jest, gdy potomek wkracza w wiek dojrzewania i staje się nastolatkiem. Wewnętrzny świat dziewczynki lub chłopca staje się zazwyczaj wtedy dla jego opiekunów ściśle strzeżoną tajemnicą. Dziecko staje się coraz bardziej samodzielne i niezależne. Szuka przestrzeni dla siebie. Obserwuje innych. Poznaje siebie i świat wokoło, niekoniecznie dzieląc się wnioskami i spostrzeżeniami z mamą i tatą. Zaczyna przymykać drzwi swojego pokoju i uczyć się indywidualności.
Zdarza się, że w trosce o potomstwo, rodzice zanadto kontrolują swoje dzieci. Każą im się „spowiadać” z kilku minut spóźnienia ze szkoły, przeglądają smsy i maile syna lub córki, czytają pamiętnik dziecka, podglądają, jakie strony internetowe odwiedza, regularnie sprawdzają profile latorośli na portalach społecznościowych, przeszukują pokój, szafki i plecak potomka. Nie omijają nawet kieszeni ubrań ani nie wzbraniają się przed podsłuchiwaniem rozmów z rówieśnikami czy sympatią.
Tacy opiekunowie nieletnich zapominają nagminnie, że kontrola rodzicielska dziecka nie powinna oznaczać zawłaszczania przez rodziców jego prywatności. Owszem, matka i ojciec zobowiązani są mieć syna lub córkę bacznie na oku, ale ich rodzicielski nadzór powinien uwzględniać prawo dziecka do prywatności, wolności, intymności itp. Kontrola rodzicielska dziecka bywa często zagrożeniem dla respektowania jego autonomii, jako osobnego bytu ludzkiego. Mądry rodzic powinien więc znaleźć „złoty środek”, aby dbać o bezpieczny rozwój latorośli, ale nie bronić dziecku działać po swojemu, dokonywać własnych wyborów i czuć się swobodnie. Opiekunowie nieletnich powinni nieustannie uczyć potomstwo o konsekwencjach danych decyzji, niebezpieczeństwach, jakie czyhają na nich np. w Internecie, szkodliwym wpływie używek na organizm młodego człowieka itp. Rodzice mają bowiem obowiązek chronić swoje dzieci, być przy nich i troszczyć się o ich dobro. W odpowiedzialnym wychowywaniu następnych pokoleń, pomagają szczere i częste rozmowy z nieletnimi na różne tematy, zbudowanie z dzieckiem silnej więzi uczuciowej i zaufania. Szanowanie prywatnej przestrzeni dziecka połączone z wysiłkiem tłumaczenia potomstwu ciemnych i jasnych stron różnych życiowych zagadnień, owocuje zazwyczaj wdzięcznością młodego człowieka w przyszłości i działa lepiej od wszelkich zakazów. Dojście do kompromisu z dzieckiem na temat tego, co mu wolno, a co nie, pomaga w codziennym funkcjonowaniu rodziny i zapobiega buntom u dorastającego potomka. Warto obdarzać dzieci zaufaniem już od najmłodszych lat. Zwiększa to bowiem szansę tego, że syn lub córka nie będą chcieli zawieść pokładanych w nich nadziei. Notoryczna inwigilacja dziecka nie uchroni go w 100% przed popełnianiem błędów i zagrożeniami. Nauczy tylko przekonywująco kłamać i wymykać się rodzicielskiemu monitoringowi. Dobrze więc pozwolić latorośli na dyskretnie kontrolowaną przez rodziców samodzielność i prywatność. Nasze dziecko będzie musiało przecież kiedyś odejść od rodziców i podążyć przed siebie własną drogą.
Iwona Trojan
