Kosmos jak malowany. Krótko i na temat – ale kosmos!
Interesuję się kosmosem, więc w popularniejszych, krótszych publikacjach raczej nie szukam informacji, których nie znam. Jestem jednak wzrokowcem, lubię o sobie myśleć jako o artystycznej duszy, więc cenię wszelkie ładne ilustracje oraz różnego rodzaju albumy. Ten tytuł wydał mi się oryginalny, ponieważ akurat w tematyce kosmosu chyba rzadko zdarzają się książki z „rysowaną” częścią graficzną, a nie standardowymi zdjęciami.
W wielkim albumie, jakim jest „Planetarium” starano się zawrzeć cały wszechświat w jak najbardziej plastycznym wydaniu. Dzieło to ma przybliżyć i pomóc odkryć tę tajemniczą, wielką próżnię, pełną gigantycznych obiektów.
Książka została stworzona w konwencji muzeum, do którego „dostajemy” bilet i jesteśmy oprowadzani po poszczególnych salach, działach. Opisano w niej planety wchodzące w skład Układu Słonecznego i nie tylko, księżyce, jak również całe procesy, np. życie gwiazdy. Nie zabrakło coraz popularniejszego ostatnio wątku czarnych dziur. Bardzo ciekawie zostały opisane gwiazdozbiory (tu grafika jest ściśle związana z tekstem – świetnie się uzupełniają).
W każdym temacie znalazło się trochę powszechnie znanych faktów jako baza oraz trochę ciekawszych wątków. Napisano to językiem przystępnym, zrozumiałym przeciętnemu odbiorcy, a dodatkowo wszystko zostało zilustrowane. Nie oznacza to jednak, że to lektura tylko dla laików, o nie! Fachowego podejścia i słownictwa nie brakowało, toteż i osoba siedząca w tej tematyce z przyjemnością „zwiedzi kolejne sale”. To jednak bardziej zaznaczenie pewnych wątków i aspektów, aniżeli dogłębna analiza (w takim albumie to zrozumiałe, że nie ma to miejsca).
„Planetarium”, co wynika z oprawy, to nie tylko propozycja do czytania, ale również oglądania. Chris Wormell stanął na wysokości zadania, oddając piękno kosmosu. Obrazki pochwalić się mogą interesującą kreską i żywą kolorystyką. Przypominają rysunki wykonane z małych kresek. Przyciągają wzrok i są nietuzinkowe. Niektóre kojarzyły mi się z uproszczonymi obrazami Vincenta van Gogha i drzeworytami, a mimo to adekwatnie przedstawiają to, co jest w części „do czytania”. Wszystko podpisano, by każdy wiedział, na co patrzy.
Album chwilami wydawał mi się mroczny, ponieważ graficzna część ma głównie ciemne tło (tekst jest standardowy, „czarno na białym”). Podniosło to efekt tajemniczości i wpasowało się w tematykę.
„Planetarium” bardzo mi się spodobało. Czytało się przyjemnie, bo autor nie pisał ogólników, a temat przedstawił ciekawie. To na pewno nie kompendium wiedzy, którą można poczuć się przytłoczonym, ale zbiór tego, co we wszechświecie intrygujące. Album zachwyca ilustracjami, toteż nawet osoba będąca niemalże ekspertem od kosmosu, znajdzie tu coś dla siebie. Wszystko dzięki nietuzinkowej formie. Modny i świeży temat (bo kiedy, jak nie w naszych czasach badanie kosmosu jest człowiekowi tak bliskie?) w pomysłowym, artystycznym wydaniu. Uważam to za tytuł dla wszystkich zainteresowanych kosmosem – nie tylko dla młodzieży, ale również dla dorosłych. Co więcej, to publikacja, do której ja na przykład, z chęcią wrócę. Ona po prostu przyciąga tym, jak została skonstruowana.
Raman Prinja, „Muzeum Kosmosu. Planetarium”, Wydawnictwo Dwie Siostry, 2019.
Kinga Żukowska
