Kiedyś ktoś zapytał mnie, skąd we mnie takie zamiłowanie do gotowania…. Skąd? Dzięki mojej mamie. To jej zawdzięczam to kim i jaka teraz jestem.
Mama… Mamusia…Mamunia – jak dla mnie najpiękniejsze słowo świata. Mama jest przyjaciółką, jest wsparciem i lekarstwem na wszystkie rany, smutki i niepowodzenia. Czuję to jeszcze bardziej niż kiedyś. Od kiedy? Od kiedy sama nią zostałam. Od kiedy urodziłam synka, moje spojrzenie na świat bardzo się zmieniło. Pewne rzeczy, o których nie miałam pojęcia, stały się dla mnie jasne i przejrzyste. Ale na pewno nie byłoby tak, gdyby nie moja mama. To ona zaszczepiła we mnie tą czułość i miłość do dzieci. Do ludzi i świata. Nigdy nie odsuwała mnie od opieki nad młodszym bratem, a uczyła mnie jak go karmić i przewijać. Jako starsza siostra, mając 6 lat potrafiłam przewinąć i nakarmić mojego brata. Wiedziała, że to wszystko kiedyś mi się przyda. Widziała, że teoria, a praktyka to dwie różne rzeczy. Uczyła mnie od najmłodszych lat troski i wrażliwości. Kiedy urodził się Wojtek potrafiłam zrobić przy nim wszystko. Czułam się pewnie i nie bałam się . Mama była wtedy przy mnie. Bacznie przyglądała się temu co robię. Bardzo mi pomagała, ale nigdy nie krytykowała, nawet jak coś zrobiłam według niej inaczej niż powinnam. Moja mama zawsze była i jest łącznikiem całej rodziny. Takim spoiwem i taką ostoją, do której z chęcią jeździmy. Która zawsze pomoże w chwilach zwątpienia i która wysłucha, kiedy coś mnie gryzie. Zawsze była moim oparciem i osobą, która pomimo błędów zawsze przytulała do swojego serca. Poświęciła nam całe swoje życie. Opiekowała się nami, dbała, chodziła na zebrania do szkoły, woziła do szkoły muzycznej. Znosiła nasze humory, cieszyła się, kiedy odnosiliśmy sukcesy. Nie wiem, kim byłabym dziś, gdyby nie ona. Czy byłabym taka sama? Na pewno nie… Na pewno nie byłabym taka. Miałam wzorzec od najmłodszych lat, nauczyciela i przewodnika – to moja mama i dzięki niej dziś mam takie, a nie inne podejście do życia. Kocham ją za to. Kocham za to, co dziś potrafię dzięki niej. Kuchnia to mój konik – uwielbiam gotować dla mojej rodziny. Cieszę się kiedy widzę, że wszystko, co dla nich przygotowuję znika z talerza. Ale wiecie, co jest dla mnie najważniejsze? To, że pomimo odległości, jaka nas teraz dzieli, pomimo jej i moich obowiązków, mamy czas na kontakt. Mamy czas dla siebie. Mogę otworzyć się przed nią jak książka i wiem, że zawsze znajdzie lek na mój smutek.
Dzięki niej dziś jestem taka jaka jestem. Może czasem złośliwa, może nieznośna, ale kocham moją rodzinę najbardziej na świecie. Poświęciłam ostatnie dwa lata dla mojego synka i męża i poświęcę resztę życia.
Monika Pawlak
