Kraina Muminków – któż jej nie zna! Teraz mamy szansę do niej powrócić i odebrać jedną z najważniejszych lekcji życia – lekcji o odwadze i prawdziwej miłości.
Książki Tove Jansson znajdziemy na wielu półkach w dziecięcych pokojach. Być może kilka z nich zajmuje honorowe miejsca w naszych własnych biblioteczkach jako wspomnienie pięknego, beztroskiego dzieciństwa. A być może przypominają nam o jedynych chwilach, w których naprawdę mogliśmy poczuć smak niczym niezmąconej radości? Niezależnie od tego, jakie pobudki Wami kierują, z pewnością z sentymentem powracacie do opowieści, które wieczorami ściągały całe rodziny, z nieukrywaną ciekawością czekające na dalsze dzieje bohaterów. Dziś także, dzięki Tove Jansson, możemy powrócić razem z naszymi pociechami do świata, w którym nawet największe problemy znajdowały swoje rozwiązanie.
Książka opowiada historię Maciupka, który nocami siedząc w swojej kryjówce i zapalając światła, z przerażeniem patrzył w przyszłość, która zdawała mu się być pasmem samych smutnych wydarzeń utkanych z niezrozumienia i samotności. Zmęczony ciągłym uczuciem strachu postanowił wyruszyć w świat. Niestety, nikt nie zauważał Maciupka kryjącego się za wielkimi drzewami, a on sam nie miał odwagi podejść i dołączyć do rozmowy czy biesiadowania. Wtem znalazł się nad brzegiem morza i znalazł butelkę z listem. Pewna Drobinka żaliła się w nim na swoją samotność i prosiła o pomoc. Maciupek nagle poczuł wielką odwagę i wyruszył na ratunek. Nie straszny był mu nawet Buka – postrach całej krainy. Odnalazł Drobinkę i uratował ją (ale także siebie samego) przed samotnością.
Przyznam szczerze, że jestem wprost zachwycona tą historią. Książeczkę można przeczytać w okamgnieniu, jednak morał, który można z niej wyciągnąć, sprawia, że chcę się do niej wracać i wracać (tak, nawet osobom dorosłym). Jak wielu z nas mogłoby odnaleźć siebie w postaci Maciupka! Czujemy się samotni, boimy się życia, ale wciąż czekamy na krok ze strony innych. Skupiamy się na własnym cierpieniu, które staje się centrum naszej – jakby się wydawało – dość bezsensownej egzystencji. Nasze „strachy” z dnia na dzień urastają w naszych oczach do rangi tych nie do pokonania. Jak się jednak okazuje, kluczem do sukcesu jest właśnie wyjście na zewnątrz – skierowanie swojej uwagi na tych, którzy też potrzebują pomocy. Wiedząc, jak wygląda „chroniczna samotność”, z pewnością nie zostawimy drugiej osoby w potrzebie. Co więcej, jesteśmy w stanie pokonać wszelkie nasze słabości, które do tej pory były nie do ruszenia. Kiedy siedzimy w swojej skorupie, czujemy się względnie bezpieczni. Często uważamy, iż uciekając od naszych strachów robimy to, co zapewni nam jako taki byt. Tymczasem właśnie powinniśmy odważyć się dostrzec problemy innych i skupić się na nich tak, by przy okazji pokonać też swoje własne słabości. Zwrócenie uwagi na drugą osobę wymaga opuszczenia pewnej strefy komfortu, ale poszerza horyzont naszego życia. Skumulowane na kilku metrach kwadratowych naszych pokoi problemy, znajdują ujście w prawdziwym działaniu, które przynosi wymierne skutki. Zamiast myśleć o tym, kto nas pocieszy, skupmy się na tym, kogo my możemy pocieszyć.
Książka „Kto pocieszy Maciupka” jest jedną z najlepszych moim zdaniem pozycji wydawniczych w kanonie literatury dziecięcej. Uważam, że powinna się ona znaleźć w każdym domu i każdy powinien ją przeczytać (a może przeczytacie ją wspólnie?).
Tove Jansson, „Kto pocieszy Maciupka”, Wydawnictwo Nasza Księgarnia 2017
Katarzyna Kubiak
