Wybór imienia dla nowego członka rodziny jest jedną z pierwszych decyzji, które będą rzutowały na całe jego życie. Czasem rodzice już wiedzą, jak nazwać pociechę. Innym razem wybór sprawia kłopot.
Wybór imienia dla nowo narodzonego dziecka jest niezwykle ważny. Bywa, że rodzice oczekujący na dzieciątko, mają już ustalone imię i tylko czekają, aż Adaś albo Małgosia pojawią się na świecie. Bywa jednak, iż czekają do czasu, aż noworodek znajdzie się w czułych ramionach matki i dopiero wówczas decydują o tym, jakie imię zostanie mu nadane.
W 2018 roku najpopularniejszymi imionami dla dziewczynek były: Zuzanna, Julia i Maja; natomiast dla chłopców: Antoni, Jakub i Jan. Jak widać, mimo zmieniających się czasów oraz mody, wciąż najchętniej nadajemy imiona tradycyjne i znane od wieków. Nieświadomie też zachowujemy zwyczaje, którym hołdowali nasi dziadkowie i pradziadkowie. Wspomnę o kilku z nich.
Powszechnie wiadomo, że imię ma ogromny wpływ na to, jak dziecko będzie postrzegane przez otoczenie: zarówno w młodości jak i w życiu dorosłym. Warto więc, nawet mimo różnych przemijających mód, pamiętać o tym, by imię w żaden sposób nie ośmieszało naszej pociechy. Rzadko kto nada obecnie dziecku na imię, np. Hermenegilda lub Borzygniew (borzyć – walczyć). Pozostają jednak tradycje, o których warto pamiętać.
Niegdyś rodzice nadawali dziecku imię, żeby zapewnić mu konkretne cechy, np. Mirosław (ten, który sławi pokój), Alfred (ger. mądry jak elf); podkreślić oddanie wierze, np. Bogusława (ta, która sławi Boga) lub Hanna (hebr. hannāh – łaska). Imię było więc błogosławieństwem, wróżbą na przyszłość lub życzeniem. Nie ma tu znaczenia, czy imię wywodziło się z tradycji słowiańskiej, germańskiej, celtyckiej, rzymskiej, greckiej, czy hebrajskiej. Zawsze miało charakter życzeniowy i niosło konkretny przekaz. Ten stary, magiczny pierwiastek nie zanikł do dziś, dlatego też książki o znaczeniu imion wciąż cieszą się tak wielką popularnością.
Do dziś panuje również zwyczaj nadawania imion takich, jakie już pojawiały się w rodzinie,np. imion dziadków. Symbolizuje to z jednej strony ciągłość rodziny i rodzinnej tradycji; a z drugiej życzenie, aby los dziecka był podobny do losu imiennika. Co bardziej zapobiegliwi zwracają jednak uwagę, by nadawać imiona tych krewnych, którzy byli ludźmi dobrymi, szanowanymi, mądrymi i cieszącymi się ogólną sympatią, tak by młody człowiek zyskał przy tym jak najwięcej ich cech. Warto przy tym uważać, by przypadkiem nie nadać dziecku imienia osoby, która była nieszczęśliwa, przyniosła wstyd rodzinie lub spotkał ją tragiczny los. Według wierzeń naszych przodków w ten sposób można obarczyć dziecko problemami i bagażem imienników.
Często wybiera się również imiona świętych, którzy patronują dniu narodzin. Wiąże się to z wiarą, iż owi święci będą w sposób szczególny chronić swojego imiennika tu, na ziemi. Kierowanie się wyborem świętego patrona to także sposób na zapewnienie ochrony dziecka przez dowolnego świętego, który będzie czuwał nad nim z nieba.
Można również pomyśleć o zwyczaju naszych przodków, który niestety powoli zaczyna zanikać. Mowa tu o nadawaniu dwóch imion, z których to drugie miało chronić dziecko przed przejęciem możliwej drugiej duszy przez złe moce.
Wybór imienia dla dziecka był, jest i będzie szczególnie ważnym momentem w życiu rodziców. W ten sposób bowiem nadają swojemu maleństwu tożsamość, którą będzie niosło przez całe życie.
Anna Koprowska- Głowacka
