Dawno, dawno temu… i hop ku nowości wydawniczej oraz przyszłości świata, a więc kolejnej części z coraz popularniejszej serii.
Nie ukrywam, że tym razem nie tylko nazwisko autorów oraz fakt, iż to kolejna część z serii, przyciągnęły moją uwagę, ale także dość sugestywna, zabawna okładka. Właśnie tego też oczekiwałam od samej treści – dawki humoru i tego, że mimo tak dokładnych poprzednich części, wciąż uda się mnie czymś zaskoczyć.
Tym razem rezolutny George musi znaleźć odpowiednie miejsce do życia dla swojego wieprzka, przy czym towarzyszy mu sąsiadka Annie, której tata Eric jest naukowcem. Z pomocą superkomputera przenieśli go do świata idealnego, a to z kolei… sytuacją idealną się nie okazało. Równocześnie mają miejsce wydarzenia wielkie i ważne, a główny bohater… jak zwykle wszystko musi jakoś „poskładać”.
Niewątpliwie przygody George’a to wciąż kawał dobrej fabuły pełnej przygód, przy okazji których docenione zostają cechy takie jak mądrość czy zaradność. Czyta się to szybko i przyjemnie dzięki licznym zwrotom akcji oraz dynamice wydarzeń. Sympatyczni bohaterowie działają odważnie, gdzie nie bez znaczenia jest moc przyjaźni. Czy można trafić na lepsze zestawienie wątków dla młodych czytelników, odkrywających zagmatwane relacje międzyludzkie oraz skomplikowany świat otaczający nas wszystkich?
Otóż tak, można. Hawkingowie dołożyli do tego, jak i w poprzednich częściach, sporą dawkę wiedzy na temat astrofizyki. Eseje Stephena Hawkinga zostały wplecione niezwykle spójnie, więc także młodsi czytelnicy na pewno coś z nich wyniosą. Treść została bowiem bogato przyozdobiona ilustracjami. Doceniam to, jak obrazowe są, proste, a jednocześnie estetyczne. Mimo że czarno-białe, nie należą do pospolicie szarych, nudnych. W książce trafimy jednak nie tylko na rysunki, ale również na zapierające dech w piersiach zdjęcia i ilustracje intrygujących obiektów w kosmosie, dobranych adekwatnie do treści.
Podobne wrażenie robią czysto podręcznikowe informacje. Napisane na tyle przystępnie, że ma się ochotę je czytać, a nie omijać. Odniosłam wrażenie, że to rodzinna cecha Hawkingów: podawanie wiedzy jak na tacy, pisanie o zjawiskach trudnych tak, jakby były na wyciągnięcie ręki. Nie obce, a jak najbardziej do poznania. To naprawdę wielki plus, biorąc pod uwagę, jak inspirujący jest ten tekst jako całość.
Przemówiło do mnie to, jak mocno, mimo subtelnego sposobu, „George i Wielki Wybuch” składnia ku refleksjom na temat wpływu postępu i rozwoju na relacje międzyludzkie. Wskazuje, że na świecie są spiski, ale że należy w ich obliczu działać. Działania z kolei cały czas idą tu w parze z nauką, co niewątpliwie jest ogromną motywacją. Nauka, zdobywanie wiedzy, odkrywanie jako klucz do ulepszenia świata i poprawienia swego własnego życia (i innych oczywiście!) powinno przemówić do młodych. Dzięki uniwersalnemu językowi autorzy na pewno cel ten osiągnęli i osiągać będą nadal, bo tytuł ten powinien zostać przeczytany przez choćby trochę ciekawych świata młodych ludzi. Czytelników starszych z kolei, również powinien zadowolić jako przypomnienie pewnych rzeczy i rzucenie nowego światła na inne. Bez dwóch zdań, bawiąc uczy młodszych i pozwala odkryć w sobie wciąż odkrywające dziecko.
Lucy i Stephen Hawking, „George i Wielki Wybuch”, Zysk i S-ka, Poznań, 2020.
Kinga Żukowska
