Utrzymana w niemal groteskowym klimacie seria książek o Amelce Kieł bardzo przypadła mi do gustu.
To nie tylko propozycja dla młodzieży, ale także po prostu literacka ciekawostka pełna humoru (zwłaszcza czarnego!) i potworów.
Poprzednie tak umiliły mi czas, że na trzecią dosłownie rzuciłam się, gdy tylko wyszła. Amelka Kieł, mimo że jest wampirzycą, jak każde dziecko z niecierpliwością wyczekiwała swojego przyjęcia urodzinowego (a właściwie urodzinocnego). Tymczasem podjęła się szkolnego wyzwania, jakim był konkurs na ilość zrobionych i sprzedanych ciasteczek. Zlecił im to nowy nauczyciel. Sprawy zaczynają się na siebie nakładać i komplikować, gdy bliscy Amelki tracą pamięć. Dziewczynka, wraz ze względnie nowym przyjacielem, postanawia rozwikłać ten problem.
Trzecia część przygód małej wampirzycy zaczęła się dobrze, ponieważ autorka w udany sposób kontynuowała historię, trochę ją przypominając. Zdawkowo, żeby czytelnik wiedział, o co chodzi, a także na tyle klarownie, że w zasadzie do pewnego momentu można by to czytać jako osobną książkę. Potem jednak Anderson rozwija wątek, który wydał mi się ucięty i porzucony w części drugiej.
Pomocne okazały się również zaktualizowane mapy i portrety „kto jest kim”. Ogólnie ilustracje w specyficznym stylu wciąż robią odpowiednie wrażenie. Cechuje je prostota, estetyka, a przede wszystkim pomysłowość. Nie są powtarzalne. To samo tyczy się wydarzeń. Rozwiązania nowe w życiu Amelki, w literaturze już spotkałam. Wydaje mi się, że pisarka mocno inspirowała się jedną z części Harry’ego Pottera (a dokładniej postacią jednego z nauczycieli). Szczegółów nie zdradzę, ponieważ warto samej sprawdzić, czy się takie wrażenie odniesie. Kwestia wspomnień (a raczej ich utraty) została ciekawie ujęta i połączona z wartościami. Oczywiście w sposób prosty, jak najbardziej przystępny dla dziecka, a jednak niebanalny. Dający do myślenia – także starszym czytelnikom. Ile może zdziałać przyjaźń i miłość? Przynajmniej częściową odpowiedź na pewno się tu odnajdzie.
Zestawienie Królestw: Światła i Mroku można w tej książce postrzegać jako wprowadzenie do tego, że człowiek ma dwojaki charakter - nikt nie jest ani dobry, ani zły, a cały świat jest złożony. Bardzo podobało mi się wplecenie tej prawdy życiowej w prostą fabułę. Zachowanie poszczególnych bohaterów było bardzo obrazowe, to trafione przykłady i antyprzykłady. Ktoś, kto już pewne doświadczenie ma, uśmiechnie się i ciepło pomyśli o małych-dużych problemach dzieciaków z Nokturnii, a młodsi czytelnicy pewnie wyciąganą z tego jakąś naukę. Nawet nieświadomie. Książka ta bowiem uczy i bawi jednocześnie, a wiadomo, że w taki sposób najłatwiej jest coś sobie przyswoić. To, jak ważne są wspomnienia, co liczy się w życiu dziecka - mimo wszystkich różnic między życiem, a fikcją literacką, to wartości uniwersalne, niezależnie od tego, czy jest się dorosłym czy dzieckiem, wróżką czy wampirem.
L. E. Anderson trzyma poziom. Widać, że pomysłów jej nie brakuje. Rozwinęła bowiem wątki wcześniejsze, ale dodała także nowe, co wskazuje, że możemy liczyć na kolejne części. Ta była na tyle zabawna i znacznie mniej przewidywalna od poprzednich, iż uważam, że warto na nie czekać. Wykreowany świat skrywa jeszcze wiele, mrocznych i nie całkiem, tajemnic, które z przyjemnością mogą być odkrywane przez każdego, zwłaszcza, jeśli lubi się niekonwencjonalne pomysły i ma poczucie humoru.
Laura Ellen Anderson, „Amelka Kieł i Złodziej Wspomnień”, Wydawnictwo Literackie, 2019.
Kinga Żukowska
