Czasami siedzą samotnie w kącie, wśród czterech ścian. Czasami głośno manifestują, bo im wolno, bo mają prawo głosu.
Przez społeczeństwo mogą zostać odebrane jako „bezduszne potwory”, „złe kobiety”, „kobiety, które w ogóle nie powinny mieć dzieci”.
Matki bez chęci do macierzyństwa, kobiety, które nienawidzą dzieci, lub też nie chcą ich mieć wciąż bywają tematem tabu, a przecież skoro dozwolone jest mówienie otwarcie o tych kochających matkach, to dlaczego mamy nie rozmawiać o tych, które mają problemy?
„Nie znoszę go”, „niech on zniknie”, „w ogóle nie powinien był się urodzić”- tego typu wypowiedzi nie cieszą się wielkim entuzjazmem i budują dystans w stosunku do kobiety, która je wypowiedziała. W takich chwilach należy współczuć dziecku, czy matce?
Większość zamiast obojga wybierze dziecko. Nie każdy bowiem chce taką matkę zrozumieć. Nie musi, ale nie powinien też jej pochopnie oceniać.
Na świecie żyją ludzie, którzy zmagają się z szeregiem zaburzeń emocjonalnych, które zazwyczaj nie są ich winą. Tacy ludzie też uprawiają seks, i też mają dzieci- nieważne, czy z wpadki, czy planowane. Mają i już. Bo mogą. Psychopatki też zachodzą w ciążę, tak samo jak schizofreniczki, narkomanki, a także inne kobiety, które mają większe bądź mniejsze problemy psychiczne.
Cóż bywa łatwiejsze od powiedzenia matce, która bije i wrzeszczy na małe dziecko, niż powiedzenie, że jest zła, że nie potrafi spełniać swoich funkcji, że inni ludzie w ogóle nie mogą mieć dzieci, a ona właśnie swoje krzywdzi? Nie wiemy jednak, co kieruje taką kobietą, dlaczego tak się zachowuje, czy przypadkiem sama nie cierpi równie mocno, co jej dziecko.
Nie ma złych rodziców, tylko człowiek jest skomplikowany, gubi się, nie radzi sobie z różnymi sytuacjami. Matka też jest człowiekiem i to że bije, nie zawsze oznacza, że po prostu nie kocha. Prawdopodobnie jest tak, że sama nie daje sobie rady ze swoimi trudnościami, więc jak miałaby poradzić sobie z wychowywaniem dziecka, skoro nikt jej tego nie nauczył?
Dziecko leży zaniedbane w kołysce- to też wina tzw. Złej matki, tego wstrętnego potwora, który nawet nie nakarmi maluszka, bo jej się nie chce. Ale może ten „potwór” w tym samym czasie, gdy jest przez nas oceniany płacze z bezsilności, bo został sam z obowiązkiem macierzyństwa, bo każdy się od niego odwrócił i nikt nie daje mu wsparcia?
Kobiety, które mówią głośno, że nienawidzą dzieci, że dzieci są wstrętne też potrafią odrzucać, zwłaszcza te kobiety, dla których posiadanie dziecka jest całym światem, i tylko niewielki procent zastanowi się, co w tych słowach „nie chcę”, „nienawidzę” może się kryć, a może się ukrywać bardzo wiele. Nie chcę, nie dlatego, że nie znoszę, tylko dlatego, że nie mam możliwości, partnera, stabilnej sytuacji lub po prostu nie mam instynktu macierzyńskiego. Jedna z nas go ma, inna już nie.
Mówię, że „nienawidzę dzieci, żadne mnie nie pokocha, ani ja też żadnego nie obdarzę miłością”- myślimy: „egoistka”, a może jednak kobieta, która została mocno skrzywdzona i walczy z niskim poczuciem własnej wartości? Kobieta, która, by chciała dziecko, pomimo iż ukrywa to maską nienawiści, bo zwyczajnie nienawidzi siebie? Bywa różnie.
Te, które świadomie nie chcą mieć dzieci, też mogą zostać odebrane, jako te, od których trzeba się trzymać z daleka, bo „przecież coś jest z nimi nie tak”, ale czy słusznie? Skoro każdy ma prawo do własnych wyborów, to dlaczego któraś z nas miałaby zostać skrzywdzona za to, że wybiera inną drogę niż macierzyństwo.
„Lepiej, żebym nie miała dziecka, skoro nie odczuwam instynktu, niż zaszła w ciążę, i później pozbyła się dziecka”.
Matce z trudnościami można pomóc, a kobiecie pozbawionej instynktu nie trzeba oceniać.
Sytuacje są różne, a ocena może być krzywdząca.
Monika Trentowska
