Jak przekonać do czytania? Oczywiście czytając!
Zalet czytania jest aż nadto. Osoby czytające są dużo bardziej empatyczne, wrażliwe, otwarte na świat czy kreatywne aniżeli osoby nieczytające. Czytanie odpręża i pozwala zapomnieć o codziennych troskach (chyba że jesteśmy miłośnikami środowiska, a czytamy reportaże dotyczące efektu cieplarnianego); nieustannie nas rozwija, zachowuje mózg w doskonałej kondycji oraz sprawia, że czujemy się po prostu szczęśliwi. Dlatego tak ważne jest, aby miłość do książek zaszczepić swoim dzieciom. Jak to zrobić? Oczywiście czytać, czytać, czytać od najmłodszych lat i samemu świecić przykładem (nie ekranem komórki). A co jeśli nasza pociecha, mimo starań, próśb i gróźb, nadal nie chce przekonać się do słowa pisanego?
Przeczytać jej kolejną książkę o dość przewrotnym tytule „Nie lubię książek”. Czy komukolwiek może zaszkodzić króciutka, niewinna opowiastka? Z pewnością nie. I z pewnością nie nadwyręży cierpliwości naszego dziecka.
Historyjka opowiada o Michalinie, która nie lubiła książek, a mimo tego – o dziwo - wciąż je dostawała. Dziewczynka wykorzystywała je na sto różnych sposobów – robiła z nich domki, zjeżdżała ze schodów jak na sankach, a nawet używała jako podestu, gdy nie mogła czegoś sięgnąć. Cały czas mówiła książkom, jak bardzo ich nie chce i jak bardzo ich nie znosi. Pewnego dnia – a właściwie pewnej nocy – książki zbuntowały się i postanowiły pokazać Michalinie swoją moc. Wystraszona dziewczynka została przeniesiona do świata pełnego magii, baśni, fantastycznych stworzeń ; do świata rycerzy i księżniczek; do świata gdzie razem z przebiegłym detektywem można rozwiązywać różne zagadki. Rano Michalina obudziła się inną osobą – obudziła się dziewczynką, która kocha książki.
Historyjka jest bardzo sympatyczna i pokazuje niezwykłą moc książek. Czy przekona tych nieprzekonanych? Wątpię, ale zawsze można spróbować. Zachęcanie do czytania jest procesem i trzeba poświęcić dużo czasu i energii, aby zaszczepić w dziecku miłość do literatury. Książeczka ta może być jednym z elementów tego procesu, ale na pewno nie jedynym.
Na plus zasługuje duża czcionka, która zachęca do czytania; mnogość wyrazów dźwiękonaśladowczych (dzięki którym można dodatkowo ćwiczyć wymowę) i bajeczne ilustracje! Uważam, że są naprawdę urocze. Książeczkę polecam z czystym sumieniem – sprawdzi się wspaniale w roli bajki na dobranoc.
Emma Perry, Sharon Davey, „Nie lubię książek. Koniec kropka.”, Jedność dla dzieci, Kielce, 2020.
Anna Stasiuk
