Powodów dla których dzieci stosują przemoc fizyczną wobec innych jest mnóstwo. Oto artykuł na ten temat.
Nie brakuje maluchów dopuszczających się rękoczynów wobec innych dzieci. Jeśli zauważymy, że u naszej pociechy zdarza się to sporadycznie, nie ma się czym martwić. Jeśli jednak słyszymy, że nasz potomek często bije rówieśników, warto przyjrzeć się bliżej powodom jego zachowania.
Zadawanie bólu fizycznego innym może wiązać się z tym, że dziecko nie radzi sobie ze swoimi emocjami i napięciami albo właśnie w taki sposób je wyraża. Przewrócenie, kopnięcie, ugryzienie, rzucenie jakimś przedmiotem czy zadanie ciosu innemu kilkulatkowi, może wiązać się np. z okazywaniem osobistej złości, gdy kolega zabrał naszej latorośli zabawkę, zjadł upatrzone przez nią ciasteczka, podeptał budowlę z piasku, którą nasz potomek z pasją zbudował itp. Biciem dziecko może reagować nawet na potrącenie przez kogoś albo nieumyślne podstawienie nogi. Nieletni nagminnie stosują także przemoc wobec innych, gdy są lekceważeni i niezauważani przez najbliższych lub rówieśników. Możliwe jest więc, że gdy na placu zabaw nikt nie będzie zachwycał się zabawą danego malucha, ten w odwecie wymierzy cios jakiemuś kilkulatkowi, który np. nadepnął mu na sznurówkę. Małe dzieci nagminnie reagują biciem innych, gdy obawiają się o swoje bezpieczeństwo lub stan posiadania. Jeśli nasza pociecha podejrzewa więc, że ktoś może zabrać mu jego ulubionego misia, czapeczkę lub rowerek, może wyrazić swoje lęki przez uderzenie potencjalnego „wroga”. Rękoczyny wobec rówieśników mogą pojawić się także wskutek naoglądania się sporej ilości bajek ze scenami przemocy i sztuk walki lub po dłuższym okresie grania w gry komputerowe zawierające tego typu elementy. Poturbowanie jakiegoś dziecka może też przydarzyć się naszemu potomkowi w skutek naśladownictwa, np. gdy koledzy w szkole lub na podwórku w taki właśnie sposób regularnie rozwiązują liczne nieporozumienia.
Gdy zauważymy, że nasza pociecha ma skłonności do bijatyk i nerwowych reakcji na różne, niespodziewane i trudne sytuacje, warto zachowywać spokój, cierpliwość i zacząć okazywać potomkowi szczególną troskę, zainteresowanie i miłość. Pomoże z pewnością spędzanie większej ilości czasu z pociechą, uczenie jej werbalnego wyrażania emocji oraz metod radzenia sobie z gniewem, strachem itp. Nie zaszkodzi częściej niż zazwyczaj przytulać dziecko oraz szczegółowo wypytywać każdego dnia pociechę o jej uczucia, tak aby być na bieżąco w świecie przeżyć naszej progenitury. Jeśli zachowanie naszego potomstwa wciąż budzi jednak w nas niepokój, warto skontaktować się ze specjalistą.
Iwona Trojan
