Chociaż są małe i nie mają tyle doświadczenia i mądrości życiowej co dorośli, mogą wiele każdego z nas nauczyć.
Choć często się o tym zapomina, dzieci to wspaniali nauczyciele. Warto więc od nich czerpać pełną garścią.
Naturalnym „znakiem firmowym” maluchów jest bowiem np. szczerość i bezpośredniość. To właśnie dzieci, nie zważając na konwenanse (na to, co wypada, a co nie), na potencjalny zysk itp., wyrażają otwarcie swoje zdanie, patrząc przy tym rozmówcy prosto w oczy. Jakże wielu dorosłych ma zaś opory przed notorycznym mówieniem bez skrępowania tego, co siedzi im w duszy. Może warto więc zapożyczyć tę cechę od kilkulatków.
Dzieci to z reguły miłośnicy eksperymentowania. Metodą różnorakich działań, testów, prób i błędów poznają świat dookoła siebie. Pcha ich do tego ciekawość, chęć dobrej zabawy, ale i przekonania się, co będzie gdy… Dziecko nie zważa na potencjalne trudności w przeprowadzaniu swoich dociekań, nie boi się zadawania najbardziej nawet dziwnych pytań, nie uznaje słowa: „nie potrafię” czy „to niemożliwe”. Jakże wielu dorosłych w ferworze codziennych obowiązków i utartych schematów, zatraciło w sobie tę cechę, a szkoda.
Dzieci mogą nauczyć dorosłych ponadto cieszenia się każdą chwilą, doceniania tu i teraz, celebrowania pięknych momentów, rozkoszowania się małymi rzeczami. Któż jak nie kilkulatki potrafi autentycznie i całym sobą radować się z tego, co właśnie się wydarza, bez niepotrzebnego wymyślania dziesiątków rzeczy, które są nie tak?
Dzieci to nauczyciele bycia tym, kim się chce. To właśnie kilkulatki z zadziwiającą łatwością stają się odkrywcami kosmosu, lekarzami, artystami, szefami kuchni, modelkami, policjantami, dobrymi wróżkami i długo by jeszcze wymieniać. Dla dziecka: chcieć to móc. Bez względu na to, co o tym sądzą inni.
Nasze pociechy mogą przypomnieć nam, że warto w życiu wyzbyć się strachu przed porażkami. Przyglądając się dzieciom, zauważyć można, że chętnie próbują one nowych rzeczy, nie przejmując się potencjalnym fiaskiem podejmowanych wyzwań, próbują do skutku (np. nauki jazdy na rowerze) bez dołowania się, że inni patrzą i że skoro pięć razy coś się nie udało, to znowu się nie uda. Dzieci to istoty bardzo spontaniczne. Z reguły nie kalkulują, nie planują, nie analizują codzienności, nie zastanawiają się nad tym, co będzie. Żyją chwilą, działają w swobodny i naturalny sposób. Warto choć raz na jakiś czas, postępować właśnie tak jak one.
Przebywanie z dziećmi to nieustanna szkoła wartościowych cech i postaw i od nas tylko zależy czy zechcemy nauczyć się od nich czegoś przydatnego. Niektóre z tych rzeczy są naprawdę nieocenione. Kto czerpie od dzieci, ten wie.
Iwona Trojan
