Magiczne mikstury, szalone pomysły i zagadki to świat, w którym dzieci czują się jak ryby w wodzie. Czy tak jest i tym razem?
Urocza niebieska okładka z wizerunkiem młodego chłopca stojącego nad garem pełnym parującej cieczy, nastrajała mnie bardzo pozytywnie. Jeszcze przed rozpoczęciem lektury książki Roalda Dahla pod tytułem „Cudowne lekarstwo George’a” żywiłam nadzieję, że i ją będę mogła zaliczyć do ulubionych pozycji z kanonu literatury dziecięcej. Pierwsze karty jednak szybko pozbawiły mnie złudzeń – z każdym kolejnym zdaniem byłam nastawiona coraz bardziej sceptycznie. Mimo to postanowiłam dać tej książce szansę. Po zakończeniu lektury moje rozczarowanie sięgnęło zenitu. Zaraz przekonacie się dlaczego.
Ośmioletni rezolutny George mieszka na farmie na odludziu wraz ze swoimi rodzicami i zrzędliwą babcią. Starsza kobieta nie daje mu żyć – ciągle ma pretensje i bez ustanku wyraża swoje niezadowolenie wobec postawy i zachowania wnuka. Chłopiec poirytowany docinkami przedstawicielki starszego pokolenia nie szczędzi jej przykrych słów, porównując chociażby jej usta do odbytu psa. Babcia codziennie spożywa lekarstwo, jednak nie przynosi ono żadnych skutków. George postanawia przygotować dla staruszki nową miksturę, wykorzystując wszystko, co wpadło w jego ręce (począwszy od kosmetyków, poprzez środki czystości, na preparatach do samochodu i lekarstwach dla zwierząt hodowlanych kończąc). Chłopiec podaje swoje lekarstwo babci, a ta zaczyna rosnąć i w końcu przebija dach domu. Ojciec George’a, pan Wal Stuknięty, widząc skutki działania syna, postanawia to wykorzystać. Najpierw powiększa swoje zwierzęta, a gdy lekarstwo się kończy, prosi George’a, by ten przygotował jego kolejną porcję. Chłopiec jednak zapomina o dodaniu kilku specyfików i efekt jest niezadowalający. Kiedy stwarza czwartą już porcję mikstury (która okazuje się pomniejszać wszelkie organizmy), pojawia się babcia, która wypija całą filiżankę lekarstwa. Zmniejsza się tak, iż w końcu znika i rodzice George’a kwitują to stwierdzeniem, iż to właściwie dobrze, że właśnie tak się stało.
Przyznam szczerze, że jestem ogromnie zniesmaczona tą opowieścią. Nie mam pojęcia, jakie było zamierzenie autora, gdy pisał tę książkę – być może miała ona nauczyć dzieci dystansu do świata, a być może miała być zwykłą humoreską. Jeżeli to ostatnie, to jest to raczej czarny humor. Młody czytelnik widząc zupełny brak wzajemnego szacunku w rodzinie George’a, z pewnością nie wyniesie z lektury dobrych wzorców. Co więcej, przekona się, że każdy przejaw wrogości ze strony innych, uprawnia go do odpłacania się tym samym i cieszenia się z nieszczęścia drugiej osoby. Jedyne pozytywy, jakie mogę wskazać po przeczytaniu książki, to liczne rysunki i test na końcu, którego zadaniem jest sprawdzenie czy dziecko pamięta najważniejsze fakty z opowieści. Więcej zalet niestety nie znajduję.
Zdecydowanie odradzam Wam kupowanie dzieciom książki Roalda Dahla pod tytułem „Cudowne lekarstwo George’a”. Z pewnością nie jest to najlepszy sposób na budowanie więzi z naszymi pociechami i uczenie ich dobrych postaw życiowych.
Roald Dahl, „Cudowne lekarstwo George’a”, Wydawnictwo Znak Emotikon 2018
Katarzyna Kubiak
