Kiedyś, będąc nastolatką, nie rozumiałam mojej mamy. Nie potrafiłam pojąć, czemu jest zdenerwowania, kiedy wróciłam za późno do domu lub tego, kiedy nie odpisywałam jej na sms- y.
Nie czułam tego w ogóle…Nie wiedziałam, po co tyle krzyku i po co tyle kontroli. Przecież jestem już duża…
Jaka ja wtedy byłam głupiutka, myśląc w ten sposób. Nie zdawałam sobie sprawy, co przeżywa moja mama, kiedy pierwszy raz pojechałam na dyskotekę do większego miasta. Co czuła, kiedy rozbiłam sobie głowę, czy wylądowałam w szpitalu ze skręconą nogą. My dzieci nie zdajemy sobie sprawy z wielu spraw, dopóki sami nie zostajemy rodzicami.
Stało się. Zostałam mamą. Mamą, która kocha bezgranicznie swoje dziecko i dba o niego, jak tylko potrafi. Przeżywam każdy jego upadek. Każde rozbite kolanko i stłuczoną wargę, kiedy przewracał się, jak stawiał pierwsze kroki. Kiedy jest chory, ja choruję razem z nim wewnętrznie, bo serce pęka, jak patrzę na dziecko, które nie chce jeść, pić, tylko śpi. Nawet praca nam wtedy nie idzie, tylko czuwamy przy jego łóżku i już wolimy, jak rozbija nam mieszkanie. Miłość matki do dziecka jest silna. Najsilniejsza na świecie. Nie wiem, czy istnieje większa miłość…Na pewno nie zrozumie tego stwierdzenia kobieta, która nie ma jeszcze dzieci. Sama też kiedyś nie miałam o tym zielonego pojęcia, ale właśnie do czasu kiedy nie zostałam mamą. Macierzyństwo tak naprawdę to droga kręta i często wyboista. Nie jest usłana różami i nikt tak też nigdzie nie pisze, że będzie łatwo wychować dziecko. Bywa ciężko, czasem naprawdę bardzo ciężko, ale my matki szybko zapominamy o tych złych stronach życia w domu z takim małym łobuzem i cieszymy się każdą wspólną chwilą. Nauka chodzenia, pierwsze słowo, pierwsze wspólne wakacje. Nawet jak jest ciężko, to jest to dla nas najpiękniejszy czas w życiu. Uwieczniamy go, robimy zdjęcia. Chcemy zatrzymać każdą chwilę na dłużej przy sobie, bo widzimy, jak nasze dziecko rośnie, zmienia się i niedługo będzie pewnie tak samo się buntować w pewnych sytuacjach jak my w ich wieku. Taka kolej rzeczy i jedno jest pewne, że nikt nie zabierze nam wspomnień i tych chwil.
Odkąd zostałam mamą, czuję, jak moje serce jest poza moim ciałem…Gdzie jest? Jest przy moim dziecku i przy nim zostanie już na zawsze. Tak czuję od pierwszego bicia serduszka, od jego przyjścia na świat. Czasem zastanawiam się, jakim człowiek musi być potworem, bijąc czy szarpiąc swoje dziecko. Dla mnie jest to niepojęte. Słyszymy coraz więcej historii, kiedy ofiarą przemocy jest małe bezbronne dziecko, które potrzebuje miłości i poczucia bezpieczeństwa, a otrzymuje katorgi od własnego rodzica. Serce pęka, kiedy o tym się czyta i słyszy. Matka czuje i słyszy więcej, ale są kobiety, które zostają matkami z przypadku i niestety później takie dziecko cierpi na tym najbardziej. Szanujmy się i szanujmy swoje rodziny, dzieci. To najpiękniejsze, co nam daje życie. Nic piękniejszego nam się nie przytrafi.
Monika Pawlak
