Wady postawy i schorzenia układu kostno-szkieletowego to coraz częstszy problem wśród dzieci.
W wielu przypadkach problemom można zapobiec i ograniczyć pogłębianie się dolegliwości dzięki wczesnej profilaktyce. Jak dbać o kręgosłup dziecka? W jakiej sytuacji powinniśmy zgłosić się z pociechą do specjalisty? Na pytania odpowiada dr n. med. Krzysztof Mozol – specjalista z zakresu ortopedii dziecięcej z Centrum Ortopedii i Rehabilitacji enel-sport.
Zadanie fizjoterapii to nie tylko leczenie stanów patologicznych, ale także zapobieganie ich powstaniu. Okres dzieciństwa i dojrzewania jest czasem występowania różnych problemów rozwojowych, dla których fizjoterapia jest głównym sposobem leczenia. – Dzieciństwo i niesamowita aktywność osób w tym okresie sprawia, że urazy i zmiany przeciążeniowe układu kostno-szkieletowego są istotnym problemem medycznym. Stwierdzenie patologii powinno być wskazaniem do wdrożenia jak najszybciej odpowiedniego leczenia, w którym fizjoterapia odgrywa często kluczową rolę – mówi dr Krzysztof Mozol.
Do kogo się udać, gdy coś w zachowaniu dziecka nas zaniepokoi? Osobą kompetentną jest lekarz pediatra, chirurg lub ortopeda dziecięcy oraz fizjoterapeuta. Pediatra jest osobą, która w swojej codziennej praktyce ocenia rozwój motoryczny dzieci i jest w stanie odróżnić prawidłowy rozwój od patologii. Wielokrotnie ustala sposób postępowania profilaktycznego i dokonuje selekcji medycznej problemów motorycznych, kierując wybrane przypadki na kolejny poziom diagnostyczno-leczniczy – do ortopedy posiadającego doświadczenie wad okresu dziecięcego i rozwojowego. Podobne doświadczenie mają również niektórzy chirurdzy dziecięcy, którzy na swej drodze edukacyjnej pogłębili problemy ortopedii dziecięcej. Dobrą alternatywą do powyższej drogi jest również konsultacja fizjoterapeuty specjalizującego się w przypadkach pediatrycznych.
Kiedy do specjalisty?
Jak wskazuje dr Krzysztof Mozol, najczęstszą przyczyną konsultacji w jego codziennej praktyce są problemy okresu rozwojowego i wady postawy. Kolejna przyczyna konsultacji to urazy, ich następstwa i zmiany przeciążeniowe wynikające z nadmiernego obciążenia aktywnością fizyczną rozwijającego się organizmu.
Do specjalisty warto wybrać się wówczas, gdy dziecko w zauważalnym stopniu odbiega zdolnościami motorycznymi od rówieśników. – Dziecko w ciągu pierwszych kilku miesięcy powinno podnosić samo głowę, do pół roku powinno siadać, do roku raczkować i około roku chodzić. Oczywiście jest to terminarz mocno orientacyjny. Jeżeli jednak dziecko bez stwierdzonych wad układu kostno-stawowego i nerwowego nie chodzi do drugiego roku życia, wymaga to konsultacji medycznej – tłumaczy lekarz.
Nawet, gdy wydaje nam się, że rozwój dziecka przebiega prawidłowo, dobrze jest skonsultować się z fizjoterapeutą. Pomagają w tym regularne kontrole w ramach „bilansów” oceniających rozwój dziecka. Duża grupa pacjentów zostaje wychwycona właśnie w trakcie takiej oceny, dzięki czemu szybciej można zastosować odpowiednie leczenie. Rodziców powinien ponadto zaniepokoić Inny rozwój dziecka w porównaniu do rówieśników, a także nadmierna urazowość, zmęczenie po umiarkowanych wysiłkach i bóle.
W leczeniu pomogą rodzice
Rola rodziców jest niezwykle istotna w procesie fizjoterapii, ponieważ podstawą skuteczności ćwiczeń jest systematyczność i sumienność wykonywania ustalonego programu. Fizjoterapeuta inicjuje cykl zajęć, w pierwszym okresie prowadzi je systematycznie, ale i udziela instruktarzu ćwiczeń domowych ustalając okresowe spotkania korygujące terapie i ją modyfikujące. Niejednokrotnie porównywalny ciężar właściwie prowadzonej fizjoterapii, w równym stopniu co na specjaliście, spoczywa na rodzicach i samym pacjencie.
Tak jak w pozostałych gałęziach medycyny, także w fizjoterapii szybka diagnoza i rozpoczęcie leczenia przekłada się na uzyskanie lepszych wyników. – Schorzenie, które się szybko rozpozna i włączy odpowiednie leczenie rokuje nieporównywalnie lepiej niż przypadki leczone późno - nawet we właściwy sposób. Muszę jeszcze raz podkreślić rolę profilaktyczną fizjoterapii w prewencji nie tylko urazów i zmian przeciążeniowych, ale też wad rozwojowych i wad postawy – zwraca uwagę dr Krzysztof Mozol.
Przed rozpoczęciem rehabilitacji warto zapytać terapeuty o to, jak w trakcie i po zajęciach może zachowywać się dziecko. Rodzice muszą się dowiedzieć, co w zachowaniu malucha powinno ich zaniepokoić, a co jest konsekwencją samego zabiegu. Kolejnym pytaniem powinna być intensywność zajęć tj. jak często i jak długo powinny być one wykonywane. Opiekunowie powinni być również zainteresowani okresową oceną postępu, tym, w jaki sposób będzie oceniany i w jakich sytuacjach będzie dokonywana ewentualna modyfikacja zajęć.
Informacja prasowa
